Puur, vanuit jezelf, zijn – van rups tot vlinder
(Een gedicht over het ontwikkelen van zelf-liefde)
Ik voel me verbonden
samen met mijn eigen liefde en al mijn wonden
Dat ook die wonden mogen helen
door in die liefde te delen
open te staan
voortaan
een diep weten dat wat zich aandient in het moment
precies dat juiste is, wat mag worden erkent
Wegen van het leven
waarop ik mijn liefde mag ontvangen en geven
het hart als symbool voor dat voelen
met soms een ongemak, emotie, hoofdpijn of onrust dat zit te woelen
dit soort weksignalen mogen ervaren
om mijn eigen wijsheid te vergaren
stilstaan van tijd tot tijd
om uit te stappen van die hectische maatschappij in strijd
strijd van alles snel en gehaast
hoe heb ik het ooit anders kunnen doen zeg ik zo verbaast?
mijn eigen tempo nu volgen
daar ligt mijn kracht verborgen
steeds ‘beter’ in ’t vertalen ego vs hart, dat te onderscheiden
is wat mij en anderen kan verblijden
dan weer een keer verdwaald te zijn
mijn hart altijd ok, mijn ego vindt dat niet zo fijn
en, dan vanuit die innerlijke kracht laten opwellen
te openen en nieuwsgierig zijn, wat het moment heeft te vertellen
synchroon met het universum lopen
tekens en die bijzondere toeval, lang op zitten hopen
dat leren herkennen
was af en toe wennen
stap voor stap zo blij en vrij
helderheid vanuit die brei
het lemniscaat als symbool
meer balans, door te verbinden met de tegenpool
lang ging ik voor de vorm
want dat was toch norm
later meer en meer, en nu in verbinding met de essentie
gegroeid en ontwikkeld in emotionele intellegentie
die brei aan prikkels en afleidingen
het kostte wat voorbereidingen
nu dankbaar daarvoor
voor al die laagjes die ik al in tussentijd verloor
die rups in haar coconnetje gesponnen
het ont-wikkelen begonnen
van de overtuiging niemand zit toch op mij te wachten?
Gevangen in perfectionisme, bang om te falen en afgewezen worden, bezig met verwachten
Van mezelf en naar anderen
Wat langzaam begon te veranderen
steeds meer zelf-vertrouwen
en van mezelf houden
om tot die kern van zelfliefde te komen
iets waar ik naar bleef verlangen en van bleef dromen
eerst zo extern die projectie
van wat liefde in illusie is, met ruimte voor zelfreflectie
en stap voor stap in verbinding met mijn hart en innerlijke schatkist
iets wat mijn ziel en intuïtie altijd al wist
mijn innerlijke gevoelswereld beter kunnen uiten
zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten
de vlinder die vliegt in zijn kleurenpracht,
met die levensbloem als inspiratie voor levenskracht
trouw aan mezelf zijn, de intuïtie als innerlijke stem blijven horen
op mijn levenspad, dat is wat mij doet bekoren
verbonden met de bron
daar waar het oneindig is en ooit voor me begon
natuur, open, verbonden, energiek, blij en sensitief,
mijn kern van mijn hogere zelf, zo mijn groot eigen lief
ik ben kracht, liefde en wijsheid
in liefde verbonden met de eenheid
nu het leven zich als een proces ontvouwt
is dat iets waar mijn kern graag op vertrouwt
Pure-You, geschreven door Claudia Thiessen
Geef een reactie