Wankelend Sprankelen
Tegenspoed brengt me disbalans
Verlamt me, zet me buitenspel
Het ritme kwijt, op zoek naar een nieuwe dans
Overgeleverd aan deze drukkende pijn
Haalt alle beweging uit mijn zijn
Weerstand bieden of vechten heeft geen zin
Het vermoeit me meer en meer
Het druist tegen mijn levensritme in
Afwachten en niets doen voelt als zonde tijd
Ik raak de weg steeds meer kwijt Ik begin maar wat met lopen
Kleine wankelende stapjes vooruit
Ik vind steun op mijn pad en durf te hopen
De donkerte maakte me gevoeliger voor het licht
Stap voor stap hervind ik toch mijn evenwicht
Armen wijd en borst voor uit
Verder op weg met mijn angsten en zorgen
Ik ga wankelend sprankelen is mijn besluit
Met soms een lach en soms een snik
De enige die de weg verder kent ben ik
(Marjan Krapels-Nijkamp, 2021)
Geef een reactie