Er was een tijd dat ik vooral aanstond.
Presteren, voldoen, doorgaan.
Werkstress voelde als een constante achtergrondmuziek — niet hard, maar altijd aanwezig. Tot mijn lichaam begon te protesteren: hoofdpijn, vermoeidheid, slapeloze nachten.
Ik negeerde het eerst. Want “iedereen heeft dat toch?”
Tot het niet meer ging.
Die periode werd een kantelpunt. Niet alleen omdat ik moest vertragen, maar omdat ik leerde luisteren. Wat ik hoorde, raakte me diep:
“Je hoeft niet beter te worden om liefde waard te zijn.”
Dat was het begin van onvoorwaardelijke liefde — niet in een romantische zin, maar als dagelijkse beoefening van mildheid.
Ik leerde mijn grenzen respecteren, niet vanuit angst, maar vanuit zorg.
Ik leerde dat rust geen luxe is, maar een levensvoorwaarde.
En dat mijn waarde niet schuilt in wat ik doe, maar in wie ik ben.
Werkstress verdwijnt niet zomaar. Het leven blijft bewegen.
Maar de relatie die je met jezelf hebt, verandert alles.
Wanneer je leert luisteren naar je lichaam in plaats van het te negeren,
wanneer je jezelf bemoedigt in plaats van bekritiseert,
wanneer je ‘moeten’ vervangt door ‘mogen’ —
dan verandert de manier waarop je stress ervaart.
💫 Onvoorwaardelijke liefde is geen eindpunt, maar een weg.
Een weg van thuiskomen, elke dag opnieuw.
Het is de zachtheid die zegt: “Ik ben genoeg, precies zoals ik nu ben.”
En precies dáár ontstaat ruimte. Ruimte om te ademen, te herstellen, te leven — ook binnen werk en verantwoordelijkheid.
Als ik terugkijk op mijn eigen pad, voel ik vooral dankbaarheid.
Voor de momenten van stilte, de traan die ruimte maakte voor inzicht,
en de ontdekking dat liefde niet verdiend hoeft te worden.
Wil jij leren omgaan met werkstress op een manier die zachter, echter en menselijker voelt?
Lees meer of ontdek hoe ik werk: wees welkom voor een korte kennismaking met de ruimte om te sparren over werk (of prive) stress door hier een momentje samen te boeken







